Back to basics: een week als vrijwilligers in Thundu

Afgelopen week hebben we onvergetelijke herinneringen opgedaan tijdens het vrijwilligerswerk en het leven in het dorpje Thundu.

Thundu: op een uur lopen van de stad, vind je een simpel en armoedig dorpje waar de zon altijd schijnt en je de meest vriendelijke Malawianen tegenkomt. Voor Roshan, die voor het eerst in dit dorp is, lijkt het alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Er zijn geen nette winkels, de tomaten koop je van een kleedje op de grond en er zijn 1 a 2 mini winkeltjes, waar je achter tralies kan doorgeven wat je wilt kopen (beperkt asoortiment van miss 20 producten; zo is een flesje water is nergens te krijgen). Heel Thundu bestaat uit zandweggetjes, ze zijn pas net begonnen met het asfalteren van de weg. De geuren in het dorp varieeren van gedroogde vis tot verbrand plastic, houtskool, vee en afval. Ohja, af en toe ook een vlaagje strontlucht. We worden door elk persoon gegroet met azungu (white person), muli Bwanji (hoe gaat het), bo (manier hoe kinderen hier groeten) en wawa (een soort van slang voor hallo). Onze aanwezigheid in het dorp blijft zeker niet onopgemerkt. H

Het huis waar wij een week in verbleven, deelden we met 5 studenten die hun stage liepen. Jonge, gezellige en drukke meiden die een kamer voor ons hebben vrijgemaakt en alle keukenbenodigdheden met ons deelden. Het was geen normale/standaard verblijfplaats en een opknapbeurt kan het wel gebruiken:

• muren met scheuren (woonplek van de spinnen);
• gaten in het dak (de salamanders kwamen ons elke dag een bezoekje brengen);
• een gat in de grond als wc (met miljarden bromvliegen en een geur die niet te harden is)
• Verder geen tafels, kasten, muurdecoraties of ander meubilair te vinden.
• Een kraan? Ja die was er zeker.
• Een douche? Dat kennen ze niet in Thundu. Maar gelukkig hadden we een emmer water om onszelf te wassen.
• Keuken.. ja wat is dat eigenlijk? Koken doen ze buiten, op houtskool. Maar je kan je voorstellen, zonder kastjes heb je ook geen keuken.
• En een prullenbak? Dat is voor de dorpelingen ook heel vreemd, afval gooien ze gewoon buiten weg in het land (van plastic tot etensresten en na het tandenpoetsen werden de mondresten ook in het land uitgespuugd).

Kortom: een kaal en primitief onderkomen, maar gedurende de week zijn we het steeds meer gaan waarderen. 

Vrijwilligerswerk deden we bij de organisatie YODEP: Youth and Development Program. Bij YODEP werken veel gepassioneerde mensen die zich elke dag 200% inzetten voor de community en de kinderen, voor een betere toekomst.  Onze werkzaamheden verschilden per dag, een overzicht van de activiteiten die we oa gedaan hebben:

• Huisbezoeken aan mensen met hiv/aids en handicaps (El);
• Lokale boeren nieuwe technieken leren om de grond vruchtbaar te maken voordat het regenseizoen start;
• Voedingsvoorlichting georganiseerd door Eline aan de YODEP staff members;
• Begeleiden van sport en spelactiviteiten bij kinderen en jong volwassenen (Ro);
• Informeren van moeders en verzorgers van kinderen met hiv/aids of handicap hoe ze met lokale producten een gezonde en volwaardige maaltijd kunnen maken incl kookworkshop;
• Huisbezoek aan een oudere man die in de oorlog heeft gevochten en helpen met huishoudelijke klusjes zoals water halen bij de waterpomp en vegen (Ro);

Tijdens het vrijwilligerswerk kwamen we erachter dat er vrij veel misvattingen bestaan rondom de dorpelingen.. een aantal voorbeelden:

• Hiv/aids kan je voorkomen door staand geslachtsgemeenschap te beoefenen;
• Of door je genitale delen direct na de daad goed te wassen;
• Als een man een vrouw helpt op welke manier dan ook, dan heeft de vrouw de man vergiftigd; 
• Bij ziekte kan het ziekenhuis niet helpen, God zorgt ervoor dat je beter wordt; 
• Nsima (maispap) mag je alleen met je rechterhand eten, eet je dit met je linkerhand (zoals Roshan deed) dan ben je lui.

Gelukkig zijn de YODEP members goed opgeleid en een van hun doelen is dan ook dit soort misvattingen de wereld uit te helpen ☺️

Avondeten deden we bij de buurvrouw Olivia, tevens Eline's vriendin uit Malawi van 8 jaar geleden. Het was super gezellig om elke avond bij hun te eten op Malawiaanse wijze; gewoon lekker eten met je handen en met zijn allen van hetzelfde bord. 

Malawi kampt met veel powercuts, en dat heeft een logische reden. In heel Malawi zijn er drie elektriciteitscentrales, waarvan er twee ong. een jaar geleden kapot zijn gegaan. Om iedereen in Malawi toch dagelijks te voorzien van stroom (wat dus door 1 elektriciteitscentrale geleverd wordt aan het hele land), zijn er gereguleerde powercuts. Een aantal uur per dag is er geen stroom. De ene dag is dat in de ochtend, andere dag middag of avond/nacht, het staat niet altijd vast. Iets waar wij de eerste paar dagen flink aan moesten wennen, maar nu eigenlijk niet eens meer van opkijken: we just go with the flow! 

Conclusie na deze week: ondanks de armoede staan de mensen in Thundu elke dag op met de grootste glimlach, gaan ze gepassioneerd te werk en klagen ze niet. Het is een mooie en hartverwarmende plek. 

Morgen gaan we richting Liwonde, op Safari! Blijf ons vooral volgen voor meer verhalen! 

Dapita (doei), ti oe nana (tot snel),

Rosheline