Ah, you from Belanda! (Indonesië)

Is wat we constant te horen kregen in Indonesië. Belanda is het Indonesische woord voor Nederland. 

Op naar Sumatra 
Nadat we op Jakarta aanvliegen, willen we gelijk de oversteek naar Sumatra maken. De bus zou ons om 19.30 uur ophalen bij een winkelcentrum buiten de stad. Als we eenmaal bij dit winkelcentrum aankomen, zien we helemaal geen bushalte oid, het is voor ons dus vrij onduidelijk waar we precies moeten wachten. We vragen om hulp en worden van de ene naar de andere bewaker gestuurd, en via via belt een jongen voor ons met de busmaatschappij. We weten nu waar we worden opgehaald, maar krijgen dan ook te horen dat de bus vertraagd is en ergens tussen 21:00 en 23:00 komt. Als de klok 22 uur slaat, is er nog geen bus. We zien de klok voorbij tikken.. 23 uur, 00.00 uur, nog steeds geen bus.. Dan stopt er een scooter bij ons. Een jongen stapt af en communiceert met gebrekkig Engels naar ons dat hij bewaker is van het winkelcentrum en ons hier eerder deze dag ook heeft gezien. Hij stelt voor ons te helpen en daar zijn we heel dankbaar voor, want zonder simkaart komen we niet ver.. Uiteindelijk hebben we nog 2 uur met deze jongen en zijn collega bewaker buiten gezeten, nasi goreng van een straatkraampje gegeten, en een vriendschap opgebouwd. Deze supervriendelijke jongens zijn bij ons gebleven tot de bus ons ophaalde, uiteindelijk pas om 02.30.. Een helse start van de rit (7uur vertraging) maar "zo gaat dat in Indonesia", horen we. Het is heel gebruikelijk dat bussen hier te laat komen en vertraging hebben. Zelfs als dat 7 uur vertraging is.. blijkbaar 😔

Sumatra
In Sumatra gaan de dingen net een beetje anders. Zo is het heel normaal dat chauffeurs tijdens het rijden roken en whatsappen. Je hebt hier scooters in overvloed, waar altijd minimaal 3 mensen op zitten, maar NIEMAND draagt hier een helm. Je eet hier met de handen, tenzij je een nasi of mie goreng (gebakken rijst of noodles) besteld, dan krijg je een lepel. De gerechten worden op smaak gemaakt met veel peper en het menu is heel beperkt. We belanden bijna altijd bij een Warung (lokaal eethuis), waar je afhankelijk van de specialiteit van de Warung, keuze hebt uit 1 of 2 gerechten. Dit is nasi of mie goreng, vis of bakso (gehaktballen). Veel meer gerechten eten ze hier niet.. Daardoor is het wel altijd heerlijk!! En het kost niets. Vaak hadden we voor minder dan 2 euro 2 avondmaaltijden plus drinken. 

In de warungs zijn de eigenaren ontzettend trots dat wij er zijn. Ze willen met ons op de foto, en bellen zelfs vrienden of familie zodat die ook met ons op de foto kunnen. Want er zitten gewoon toeristen in hun eethuis!

Rondreizen in Sumatra
In Zuid Sumatra, waar wij reizen, komen nauwelijks toeristen. We komen er al vrij snel achter dat het rondreizen hier niet meevalt.. Zo zijn er nergens scooters te huur, en is er geen duidelijk openbaar vervoer systeem. Als we van stad naar stad reizen belanden we uiteindelijk in een gedeelde auto met 7 anderen (proppen!), want we zijn net rond het einde van de ramadan in het land. Dat betekend dat iedereen het land doorreist om bij familie te kunnen zijn en de 'officiele' bussen al weken van tevoren volgeboekt zijn. De chauffeur van de gedeelde auto is zo ontzettend blij dat we bij hem in de auto zitten, ondanks dat hij geen woord Engels spreekt. Met Google Translate probeert hij toch met ons te communiceren en hier en daar worden een paar selfies gemaakt, om aan vrienden en familie te laten zien dat er toeristen bij hem in de auto zitten! We voelen ons bijna beroemdheden. 

Krui
Een klein maar gezellig stadje aan de Sumatraanse kust die enorm geliefd is onder de doorgewinterde surfers! Een must visit voor ons dus. Maar de dag dat we in Krui aankomen is de laatste dag van de ramadan en dat betekend: chaos op straat!! Vrachtwagens vol met mensen in soortgelijke kleding die fakkels vasthouden toeteren door de straten, afgewisseld door politieagenten die ook toeterend voorbij rijden en mensenmassa's die zingend over straat wandelen. Terwijl we op straat een nasi goreng halen, vers van de wok, genieten we van de chaos. De volgende dag is Suikerfeest, en dat betekend dat er bij ons verblijf geen regulier ontbijt wordt geserveerd. De familie is vanaf sochtends vroeg al op stap om al hun kennissen een fijn einde van de ramadan te wensen. Voor ons staan er allerlei soorten snoepjes, koekjes en gebak klaar op tafel; een echt ramadan ontbijtje haha! Helaas merken we ook dat alles verder gesloten is, we willen zo graag een plankje huren en nog een beetje surfen.. maar ramadan gaat hier voor! 
Via via bemachtigen we toch 2 plankjes en pakken we een paar golven. 

Sumatraanse jungle

Sumatra is een groen land, vol met regen-, en oerwoud. Dat vraagt dus om een jungle tour! We boeken een tour die wordt omschreven als een dag die begint met een rustige boottocht, vervolgd door een korte wandeling naar de waterval, en relaxed terug drijven met tubes over de rivier. Op de foto's zien we vrolijke mensen met een biertje in hun hand in de tube op de rivier, it looks fun! De boottocht begint inderdaad rustig. De hike valt al snel vies tegen, het is snikheet en heel vochtig, daardoor veel modder en vooral veel bloedzuigers.. En eenmaal bij de waterval slaat het weer plotseling om en trekken donkere wolken boven ons samen. Binnen de kortste keren regent het keihard. Het zit niet mee, op de een of andere manier overkomt ons dit altijd als we de jungle intrekken.. 

We hiken snel terug naar het rustpunt waar we wachten totdat de bui minder wordt. Het is al flink afgekoeld als de gidsen zeggen dat we doorgaan, ze denken dat het nog steeds een goed idee is om te tuben. Nietsvermoedend veranderde dit leuke idee voor ons al snel in een nachtmerrie.. Door de regen was de rustige rivier veranderd in een woeste rivier met sterke stroming. Eline vertrekt als eerste en Roshan volgt, maar binnen 5 minuten gaat het fout. We hebben geen controle over het tuben en knallen tegen overhangende takken en bomen aan, vallen uit de tube, raken de tube kwijt, gaan meerdere malen kopje onder, en raken dan ook elkaar kwijt.. Roshan heeft zich aan de takken weten vast te grijpen terwijl Eline nog midden in de rivier dobbert en uiteindelijk haar tube weer weet te vinden.. Het laatste wat we van elkaar zagen was hoe we vochten om boven water te blijven, en nu zitten we beiden aan de andere kant van de rivier. In het uur wat daarop volgt weten we niet van elkaar of we nog leven. Terwijl Eline vecht tegen de kou en beesten met de ene gids, zoekt Roshan met de andere gids een manier om naar de overkant te komen. 

Om een lang verhaal kort te maken, ging de terugweg naar huis ook na dit moment niet soepel, en hebben we allebei nog een keer moeten vechten in het water om niet te verdrinken. Toen we eenmaal het water uit waren, zagen we een anaconda in het water voorbij zwemmen. Het had zo verkeerd kunnen aflopen, maar gelukkig kunnen we het navertellen zonder al te heftige verwondingen, en daar zijn we dankbaar voor. Voorlopig geen jungle meer voor ons! 

Gastvrijheid en interesse 
Even weer terug naar wat positiefs: wat een lief volk zijn de Sumatranen! Iedereen die we ontmoeten wil ons heel graag helpen. En nee, ze hoeven er echt niets voor terug! Neem als voorbeeld de hoteleigenaar in Krui. We verblijven een aardig stukje lopen van de stad, maar als we vragen om de dichtsbijzijnde pinautomaat geeft hij zijn scootersleutels aan Roshan om er zelf heen te rijden. Als we vragen om een pharmacy voor pleisters roept hij zijn zoon die een van ons even heen en weer rijdt om pleisters te kopen. En dit allemaal, gewoon uit liefdadigheid, hij hoeft er echt niets voor terug! 

Op het busstation kwamen veel mensen langs om een praatje met ons te maken, want het woord ging rond dat er Nederlanders waren! Vrijwel iedereen wist wel 1 of 2 woorden Nederlands, al snel komen we erachter dat onze taal enigzins in stand is gebleven in Indonesie.. Met woorden zoals handduk, spoor, notaris, gratis, gordyn en zelfs kakkoes of te wel kakken! (Grappig verhaaltje: de Indonesiërs deden hun behoefte gewoon op het land, ze hadden geen toilet. Toen de Nederlanders kwamen, stapten ze regelmatig in de poep, en zijn toen toiletten gaan bouwen. Ze legden uit aan de Indonesiërs dat als je moest "kakken", je het toilet moest gebruiken, en zo is het woord kakkoes ontstaan). 

Eline werd niet met rust gelaten en staat waarschijnlijk wel met meer dan honderd mensen op de foto! Van scooters die stoppen tot hele families die 1 voor 1 met haar op de foto willen.. blijven lachen dan maar! 

Terug naar Java
Als we omkeren om de oversteek naar Java te maken, lukt het gelukkig wel een reguliere bus te nemen. De tussenstop in een restaurantje verwart ons een beetje. Zodra we zitten staat de tafel ongevraagd binnen 2 minuten vol met allerlei gerechtjes, dit lijkt wel een rijsttafel zeggen we tegen elkaar! We proeven overal een beetje van en vragen dan om de rekening.. oef, schrikken! In plaats van de 2 euro die we gewend zijn staat de teller nu op 12 euro (nog steeds niet duur haha..), maar blijkbaar was het niet de bedoeling om overal wat van te proeven. Je betaald hier per bordje en per item op het bordje, en het lokale volk kiest 1 of 2 bordjes uit om van te eten, de rest wordt weer teruggebracht naar de vitrine voor de volgende klant. Oeps haha, ze zullen wel om ons gelachen hebben, die toeristen snappen er ook helemaal niets van! 

Java
Java is een stuk minder groen en bestaat voornamelijk uit vlakte en platteland. Hier dragen mensen wel weer een helm op de scooter, en het land lijkt iets verder ontwikkeld dan Sumatra. Er is een goed openbaar vervoer netwerk tussen de steden. Eten is ietsjes duurder (€4 voor 2 maaltijden + drinken). We leren dat er voor scooterrijders hier eigenlijk geen regels zijn. Zo heb je geen rijbewijs nodig om scooter te rijden, er zijn geen verkeersregels en er is geen speedlimit. Je ziet dan ook regelmatig kinderen van een jaar of 8-9 rondracen op een scooter.. bizar! 

We reizen via Bogor naar Bandung, Jogjakarta, Malang en Ketapang.

Nederlandse invloeden 
In Java zie je op veel plekken de Nederlandse invloeden terug. Zo zien we in de steden Bogor en Bandung meerdere gebouwen met Nederlandse namen. Warenhuis de Vries, Den Haag Cafe en modemagazijn zijn hier voorbeelden van. Veel gebouwen zijn ontworpen door een Nederlandse architect, zo bijvoorbeeld het postkantoor in Bandung, waar we een echte Nederlandse brievenbus aantreffen. In Bogor lopen we langs een Nederlandse begraafplaats, ook heel raar om te zien in Indonesië, en in een aantal cafes en restaurantjes zien we Nederlandse gerechten, zoals huzarensla, bitterballen, poffertjes en speculaas. 

Maar het meest interessante blijft voor ons de taalovereenkomsten. We hebben een lijstje samengesteld met alle woorden die vanuit het Nederlands komen: 

• Toko meubel
• Halte
• Wortel
• Januari, maret, april, mei, juni, juli, oktober, november, agustus, september, desember
• Gordyn
• Minimal
• Normal
• Machinist
• Plafond
• Etalage
• Stempel
• Motor
• Halte
• Spoor
• Radiator
• Handuk
• Fotokopi
• Kopakopi (kopje koffie)

Jogjakarta
Deze stad heeft ons positief verrast. Er is zoveel te doen en te zien! We vermaken ons in het taman pintar (wetenschapsmuseum, een soort nemo), bekijken het fort Vredenburg en paleis voor de vrouwen van de sultan van buitenaf, en bezoeken het paleis van de sultan zelf. Daar maken we nog een Indonesische puppet voorstelling mee, een schouwspel van muziek en dans door traditionele puppets. We bezoeken batik art werkplaatsen, en zien hoe de batik art wordt gemaakt. Een indrukwekkend proces waarbij met behulp van bijenwax laag voor laag het canvas en de verf wordt bedekt, zodat er steeds meer kleuren toegevoegd kunnen worden. Hier laten we ons verleiden tot een batik workshop, een superleuke ervaring waarbij onze creativiteit in de vrije loop gaat en we samen een eigen batik schilderijtje maken.

In Jogjakarta wordt veel satay geserveerd. Op straat zie je rijen met Indonesische vrouwtjes, allen met hun eigen mini barbecuetje, met 40 of 50 stokjes kipsate die aan het garen zijn. Je hebt er ook echte satay restaurants, waar je op het menu enkel (je raad het al) satay kan bestellen, maar wel allerlei soorten en smaken! En nee, hier wordt geen pindasaus bij geserveerd. 

In de omgeving van Jogjakarta heb je twee grote tempels die je wel MOET bezoeken als je in Java bent. 

1. De borobodur 
De borobodur is het grootste boeddhistische complex ter wereld. De enorme tempel is opgebouwd uit twee miljoen blokken steen en heeft de vorm van een enorme stupa (klokvormig Boeddhistisch bouwwerk). De muren zijn gedecoreerd en als we langs een muurschildering met dieren lopen, vraagt Eline wat we zien, en wordt ons verteld dat de persoon hier lesgeeft aan de dieren. Vervolgens vraagt de gids of Eline een huisdier heeft.. ja, een vis! De gids overtuigd Eline om met de vis te praten, omdat de vis ook gedrag kan leren en een beste vriend moet zijn. A lesson learned! XD
Op de bovenste verdieping van de borobodur, moeten we drie rondes lopen. De eerste ronde, om foto's te nemen. De tweede ronde, om te genieten van wat we zien. En de derde ronde, om te mediteren. Een mooie afsluiter van een prachtig complex. 

2. De Prambanan
Het grootste hindoeistische bouwwerk van Indonesië. Onze gids laat ons allerlei verhalen uit het hindoeïsme zien die uitgebeeld gegraveerd zijn in de stenen. Hij verteld het zo uitvoerig aan ons, dat het bijna niet anders kan dan dat hij zelf ook hindoeistisch is. Nee hoor, ik ben moslim, er zijn geen Hindoestaanse Javanen meer in Java, alleen nog bij Bromo, reageert hij. Wat heeft hij een passie voor zijn werk! We schieten mooie foto's en worden hier en daar op de foto gevraagd met Javanen. Helaas hebben we maar beperkte tijd omdat onze driver op ons wacht, we hadden hier nog wel langer kunnen rondlopen! 

Vanuit Jogja nemen we de trein naar Malang, ook een stad met veel Nederlandse invloeden in het zuiden van Java. 

Malang
In de stad Malang heb je door heel de stad Nederlandse invloeden. Oud Nederlandse gebouwen vanuit het koloniale verleden. Zelfs een prachtige boulevard waar de prominente Nedrrlanders van toen hun “stekje” hadden. Vrijstaande villa’s in een grote brede straat wat veel weg heeft van de straten in LA.

Maar Roshan was geïnteresseerd in iets heel anders, namelijk de traditionele Nederlandse bitterballen! En deze kon je vinden bij Huize Jon, een hostel/ restaurant. Bij huize Jon konden we ook direct een trip plannen voor de vulkaan Bromo, en gingen we de volgende dag met Mr. Djon en een Brits koppel vroeg op weg.

Zodra we onderweg aan Djon (Javaanse man in de 50) vertellen dat we uit NL komen, begint hij verrassend Nederlands te praten! Zijn opa werkte voor de Nederlanders op de plantages en zo kon deze Indonesische man beter Nederlands, dan Engels praten.

Het was een paar uur rijden door fruit en groentevelden naar het nationaal park, zodra we binnen waren ging de weg steil omhoog gedurende 20 min. Na 20 min werden we beloond met een heel uniek uitzicht waar Roshan al heel lang op had gewacht, namelijk een uitzicht op de berg waarbij je uitkijkt over de wolken! 

In het nationaal park zijn er meerdere vulkanen, een tweetal konden we van ver herkennen door de constante rook die het uitspuwt. Het park gaf ons het gevoel alsof we op de maan rondreden. Grote donkere zand en rotsvlaktes waar hier en daar een klein struikje staat.

De Bromo vulkaan is verreweg het spectaculairst, deze kan je namelijk beklimmen via een lange steile trap naar boven, daar gaan we dan! Zodra we aan de weg naar boven beginnen realiseer je direct dat je iets heel krachtigs aan het beklimmen bent. We horen een niet te missen luid gebrom vanuit de vulkaan. Misschien heeft de vulkaan hier zijn naam aan te danken:)

Zodra we de top bereiken beginnen onze ogen te tranen en hoesten we erop los. Er komt zoveel sulfaat vanuit de vulkaan dat dit direct op onze longen slaat. Het uitzicht is overweldigend, zodra de uitslaande rook even weg is kunnen we nog net vuur en lava zien! Voor even voelen we de kracht van moeder aarde van heel dichtbij.

We sluiten af met een prachtige waterval. Het water komt met zo'n kracht naar beneden, dat je van een afstand al zijknat wordt. Vandaag stond volledig in teken van de kracht van moeder natuur. 

Na een geweldige ochtend in het park is het tijd om terug te keren. In de auto zit Eline voorin en heeft een gesprek met Djon. 

Wat wij ons in de voorgaande steden afvroegen is hoe de bevolking over de Nederlanders denken. Is er nog enige wrok of afgunst richting de Nederlanders? Kunnen ze op bepaalde vlakken toch enigszins positief terugkijken op de koloniale periode?

Djon verteld: “De huidige generatie kijkt niet meer naar het verleden, maar vooruit. Er is dus geen afkeer meer tegen de Nederlanders. Natuurlijk zijn er vervelende dingen gebeurd, maar we hebben ook een aantal belangrijke dingen van de Nederlanders geleerd”.

1. In die periode viel het al snel op dat de Nederlanders alles wat ze deden opschreven. Wie welke positie en bezittingen heeft en daarnaast wat waar werd gebouwd. Ook bijvoorbeeld de uitbarstingen van vulkaan Bromo werden genoteerd. Deze manier van alles bijhouden zijn wij (de Indonesiërs, aldus Djon) ook gaan toepassen, zodat we vandaag de dag onze geschiedenis en gebeurtenissen kunnen teruglezen.
2. Het opzetten van irrigatiekanalen om zo op een slimme manier het water te verdelen.
3. Verschillende landbouwtechnieken.

Als we djon en andere Indonesiërs vragen over hun mening over de Nederlanders reageert iedereen eigenlijk heel oppervlakkig, zonder duidelijke mening. Wat ze daadwerkelijk denken, zal voor ons een mysterie blijven. Maar wij zijn in ieder geval blij om te horen dat de Nederlanders naast de vele misstanden in die periode, ook iets positiefs hebben achtergelaten op Java.

Ketapang 

De laatste dag in Java zitten we in Ketapang, een stad vlakbij de ferry die ons naar Bali kan brengen. Vanuit deze stad willen we een bezoek brengen aan een plantage. Op internet lezen we over kaliklatak plantage in de buurt, dus we bestellen een taxi die kant op. De taxi neemt een verkeerde route en we eindigen op een onverharde weg, waar we uitstappen om de laatste 3 km zelf te lopen. Om er vervolgens achter te komen dat de plantage gesloten is... En hoe komen we nu weer thuis? Shit.. terwijl we door het dorpje lopen, raken we in contact met een lokale man. Hij spreekt Engels (thank god) en verteld dat hij hier werkt als gids. Dat het dorpje dat we zien een werkdorpje is, dat alle mensen die hier wonen hier ook werken, maar ook nog ergens anders een huis hebben. Om reistijd te besparen, hebben ze een woning gekregen waar ze met hun familie in zitten. Deze plantage behoorde vroeger tot de Nederlanders, maar op elk huis zien we groot 1945 geschilderd, het jaar van onafhankelijkheid. Waarschijnlijk hebben ze hier geen goede herinneringen aan de Nederlandse heerschappij.. Terwijl we richting de uitgang wandelen verteld deze man ons dat zijn opa een Nederlandse man was, met de achternaam van Leeuwen. Maar trots lijkt hij allesbehalve. Hij draagt zelf een andere achternaam en spreekt geen Nederlands. Als we hem vragen hoe hij tegen Nederlanders aankijkt, is zijn antwoord heel onverschillig: het zijn toeristen en we zijn blij met alle toeristen ongeacht afkomst, omdat toeristen geld brengen. Oke, gevoelig onderwerp, we bedanken hem vriendelijk voor het meelopen naar de uitgang en stuiten daar op het volgende probleem: er is geen taxi beschikbaar hier. Ondertussen weet het hele dorp van ons bezoek af, en via via wordt er een auto voor ons geregeld, waar we tegen betaling weer naar het hotel worden teruggebracht, again: zo behulpzaam! 

We zoeken onze weg naar de ferry terminal en steken het water over, op naar het volgende land: Bali! 

Gili eilanden 
We rijden heel bali door en overnachten vervolgens aan de zuidkust om de volgende dag de ferry te nemen naar de Gili eilanden. 3 tropische en autovrije eilanden omgeven door helderblauw water waar we heen gaan om Eline's verjaardag te vieren! Op deze autovrije eilanden heb je geen vervoer dat rijdt op benzine of diesel, dus alles gaat te paard, te voet of met de fiets. Een rondje om het eiland kan lopend in 2 uur, het is gelukkig een klein eilandje. Het is hier genieten. 

Het is wel weer even wennen om op straat meer toeristen dan lokale mensen te zien, aangezien dat de afgelopen 6 maanden voor ons andersom was. Zowel de Gili eilanden als Bali zijn nou eenmaal in trek bij toeristen, en we begrijpen heel goed waarom. 

Rondom de Gili eilanden leven schildpadden en als je in de ochtend gaat snorkelen, is de kans groot dat je er een paar tegenkomt of onder je door ziet zwemmen! Ook kan je hier goed surfen en heb je ontzettend veel gezellige restaurantjes en barretjes met live muziek. Eline's verjaardag zag er dus ook precies zo uit: sochtends snorkelen met schildpadden, savonds langs barretjes met live muziek, met als hoogtepunt: een live optreden van Roshan! Die op het podium met een Indonesische band Guus Meeuwis heeft staan zingen. Yes, he really did!! Het was heerlijk om hier te zijn en ook echt een aanrader voor een tropische vakantiebestemming 😉

Bali
Vanuit de tropische Gili eilanden maken we de oversteek naar Bali. We starten in Ubud, een gezellige stad vol met hippe tentjes in de bergen omringd door rijstvelden. Nog aan het bijkomen van het ziek zijn ondernemen we uitzonderlijk weinig actie hier. 

Roshan is hier een paar jaar terug al geweest en kan niet wachten om Eline van alles te laten zien. We beginnen bij Monkey Forest, een bosgebied vol met brutale apen. Omdat er dagelijks honderden bezoekers komen, zijn de apen allesbehalve bang voor mensen. Als je je spullen even onbeheerd achterlaat, dan kan je erop rekenen dat de apen ermee vandoor gaan. Verder bezoeken we nog een paar rijstvelden en een super mooie waterval en dan vervolgen we onze weg naar de zee: Seminyak en Changgu. 

Twee toeristische steden die bekend staan om hun surfstranden, dus dat is ook grotendeels hoe wij onze dagen hier vullen. We huren een surfboard voor slechts €3 en wisselen elkaar af in het water. Het is heerlijk om na een surfsessie een drankje te doen bij 1 van de beachclubs! Het glutenvrije aanbod in Bali is top met glutenvrije bakkers, burgers en meer. Eline geniet hiervan, tot ze een voedselvergiftiging oploopt.. gelukkig was dit op de laatste dag in Bali. 

We hebben een uitstapje gemaakt naar een tempel in het water: Tanah lot, waar je tevens een grot hebt met drie slangen die geluk brengen. Tegen een donatie mag je je gelukskoker bijvullen door een slang aan te raken, dus dat is wat Eline heeft gedaan. Na het avontuur in Sumatra kunnen we wel wat geluk gebruiken.. Waar massa's balinezen in de rij staan om de slang te kunnen aanraken met 1 vinger, loopt iedereen net weg als Eline aan de beurt is, en geeft de man de slang aan haar om vast te houden. Blijkbaar hadden we echt dat extra stukje geluk nodig 😋

In de plaatsen die wij hebben bezocht in Bali zijn er verder niet veel toeristische bezienswaardigheden. Maar dat is helemaal niet erg, want dat is precies waar Bali voor ons voor staat. Relaxen, surfen, zonnen en meer relaxen. 

De tijd in Bali is voorbij gevlogen en voor we het weten zitten we in het vliegtuig naar Zuid Korea! Om het verhaal niet langer te maken zullen we volgende week een aparte blog delen over Zuid Korea. 

Momenteel zitten we in midden Amerika, een totaal andere wereld.

Heel veel liefs vanuit Mexico,

Rosheline